GALLAGHER, RORY - DEUCE (50TH. ANN. LTD. EDITION)

Rory Gallagher, właśc. William Rory Gallagher (2 marca 1948 w Ballyshannon, zm. 14 czerwca 1995 w Londynie) – irlandzki gitarzysta bluesowy i rockowy, wirtuoz instrumentu, autor tekstów. Sprzedał ponad 30 milionów płyt.
Urodził się w Ballyshannon w hrabstwie Donegal, lecz dorastał na południu Irlandii w mieście Cork. Obcowanie z folkiem irlandzkim odegrało ogromny wpływ na ukształtowanie się jego stylu gitarowego. W 1966 roku stworzył blues-rockowe trio Taste, w którym pełnił rolę wokalisty oraz gitarzysty grającego na gitarze prowadzącej. Współpracował z najwybitniejszymi przedstawicielami gatunku takimi jak Roger Glover (basista Deep Purple), Muddy Waters, Junior Wells czy Jerry Lee Lewis. W 1971 roku, po rozpadzie grupy Taste, rozpoczął swoją solową karierę, a towarzyszyli mu basista Gerry McAvoy i perkusista Wilgar Campbell. Jego prawą ręką był klawiszowiec Lou Martin, który podczas koncertów dostarczał Gallagherowi tematów do gitarowych improwizacji, sam także często improwizował.
Rory Gallagher sprzedał na całym świecie ponad 30 milionów płyt, ale uznanie fanów zyskał głównie dzięki swoim występom „na żywo” przed publicznością. Jego występy cechowała niespotykana u innych wykonawców żywiołowość i charyzma, wirtuozeria instrumentu oraz długie improwizacje (także wokalne) z użyciem najróżniejszych, spontanicznie wykorzystywanych, technik. Uznawany jest za prekursora hard rocka oraz, dzięki oryginalnemu wizerunkowi scenicznemu (wytarte spodnie, naciągnięta kraciasta koszula, starty lakier z gitary), także grunge'u. Gallagher grał również irlandzki folk i jazz rock. Oprócz wielu własnych kompozycji (z czego najbardziej znane to: „A Million Miles Away”, „Tatoo'd Lady”, „Bad Penny”, „Shadow Play” i „Moonchild”) wykonywał także standardy bluesowe, między innymi Muddy Watersa („I Wonder Who”, „Gypsy Woman”), J.B. Hutto'ego („Too Much Alcohol”), Tony’ego Joe White’a („As the Crow Flies”), Blind Boy Fullera („Pistol Slapper Blues”), Otisa Rusha („It Takes Time”) oraz „Bullfrog Blues”. Twórczość Gallaghera wywarła duży wpływ na takich muzyków jak: Joe Bonamassa, The Edge z U2, Slash z Guns N’ Roses, Johnny Marr z The Smiths, Glenn Tipton z Judas Priest czy Brian May z Queen. W 1975 roku był brany pod uwagę jako następca Micka Taylora w brytyjskiej grupie rockowej The Rolling Stones, oraz w zespole Deep Purple po odejściu Ritchie Blackmore’a.

Deuce – drugi solowy album Rory’ego Gallaghera, wydany w 1971, nagrany w Tangerine Studios w Dalston.

Spis utworów:

A1 Used To Be (50th Anniversary Edition)
A2 I'm Not Awake Yet (50th Anniversary Edition)
A3 Don't Know Where I'm Going (50th Anniversary Edition)
A4 Maybe I Will (50th Anniversary Edition)
A5 Whole Lot Of People (50th Anniversary Edition)
B1 In Your Town (50th Anniversary Edition)
B2 Should've Learnt My Lesson (50th Anniversary Edition)
B3 There's A Light (50th Anniversary Edition)
B4 Out Of My Mind (50th Anniversary Edition)
B5 Crest Of A Wave (50th Anniversary Edition)
C1 Used To Be (Alternate Take 1)
C2 I’m Not Awake Yet (Alternate Take 1)
C3 Maybe I Will ( Alternate Take 1)
C4 Whole Lot Of People (12 String Acoustic Alternate Take 1)
D1 In Your Town ( Alternate Take 3)
D2 Should’ve Learnt My Lesson (Alternative Take 1)
D3 There’s A Light (Alternate Take 1)
D4 Out Of My Mind (Alternate Take 3)
E1 Crest Of A Wave (Alternate Take 2)
E2 Crest Of A Wave (Radio Bremen 21/12/1971)
E3 Don’t Know Where I’m Going (Radio Bremen 21/12/1971)
E4 I Could’ve Had Religion (Radio Bremen 21/12/1971)
F1 Should’ve Learnt My Lesson (Radio Bremen 21/12/1971)
F2 For The Last Time (Radio Bremen 21/12/1971)
F3 Messin’ With The Kid (Radio Bremen 21/12/1971)
F4 Pistol Slapper Blues (Radio Bremen 21/12/1971)