MOODY BLUES - IN SEARCH OF THE LOST CHORD

Muzyka Moody Blues, często odbierana jako pretensjonalna i pompatyczna (m.in. dzięki wplecionym między utwory recytacjom poezji perkusisty oraz przypominającym muzykę symfoniczną brzmieniu instrumentów klawiszowych), nie poddała się ani rock-and-rollowym, ani psychodelicznym schematom obowiązującym w czasach największej jej popularności. Dotyczy to zarówno tekstów, skupiających się głównie na sprawach duchowych i filozoficznych, jak i muzyki, pozbawionej charakterystycznego dla rocka brudnego i agresywnego brzmienia. Innym charakterystycznym rysem w stylistyce The Moody Blues była obecność w zespole pięciu kompozytorów, z których czterech śpiewało partie solowe, czasem w jednej piosence ("After You Came"). Grupa przetarła ścieżki dla licznych grup "środka" imitujących jej brzmienie oraz, co ważniejsze, dała podwaliny dla progresywnego rocka.
Najpopularniejszym jej utworem jest"Nights in White Satin" z wydanego w 1967 roku albumu "Days of Future Passed".

W 1968 r. zespół nagrał swój trzeci album studyjny, "In Search of the Lost Chord". Album ten zajął piąte miejsce na brytyjskich listach, co było wynikiem znacznie lepszym niż w przypadku poprzedniego wydawnictwa grupy, "Days of Future Passed" (27 miejsce). Członkowie zespołu eksperymentowali wtedy z LSD. Czterech z nich poświęciło się także medytacji transcendentalnej, co miało wpływ zarówno na teksty utworów jak i na grafikę albumu. Na płycie oprócz melotronu można także usłyszeć instrumenty orientalne, jak chociażby sitar.

Spis utworów: