POP, IGGY - POST POP DEPRESSION

Iggy to weteran, który kilkakrotnie wywinął się śmierci spod kosy. Jego żywotność, energia, rebeliancka postawa mogłyby służyć jako wzór dla każdego niegrzecznego, rockowego muzyka. Ale nawet i on został naznaczony czasem, który jest bezlitosny dla wszystkich. Dlatego nowa płyta brzmi tak frapująco: z jednej strony odważnie, rockowo, dynamicznie, rebeliancko, z drugiej zaś słychać na niej dojmujący smutek, jakąś próbę rozliczenia się ze swoim życiem. Zresztą sam Pop twierdzi, że może to być jego ostatni album, ponieważ amerykańska popkultura odrzuca bezużytecznych starców. Płyta na szczęście nie jest całkowicie przesiąknięta zwątpieniem, pewnie przyczynił się do tego Josh Homme –  producent i główny współpracownik Popa na tym albumie. Mamy więc kapitalny konglomerat: siły doświadczenia i „życiowej mądrości” Popa z talentem Josha Homme’a, bardzo zdolnego, ciągle młodego muzyka, który potrafił przekuć pomysły starszego kolegi w doskonałe utwory. Muzyczna zawartość albumu to po prostu alternatywa z różnymi jej odłamami: post punk, cold wave, rock autorski, stoner rock. Iggy’ego i Josha wspomogli Dean Fertita (Dead Weather, Queens Of The Stone Age), Matt Helders (Arctic Monkeys) i pokaźna grupa muzyków studyjnych grających na smyczkach, melotronie, trąbkach, saksofonach i innych instrumentach nietypowych dla muzyki Popa. Iggy śpiewa niskim, zmęczonym głosem, który jest tak autentyczny, że nie sposób mu nie wierzyć, szczególnie w słowa z ostatniego utworu „Paraguay”, gdzie sztuczną kulturę Zachodu przeciwstawia autentyczności życia na południowej półkuli Ziemi, konkretnie w Paragwaju. Można się z nim nie zgadzać, można upierać się, że kreśli zbyt czarno – białą wizję rzeczywistości, w której nie docenia zdobyczy naszej cywilizacji i za bardzo gloryfikuje kraje biedniejsze. Nie można jednak zlekceważyć jego spostrzeżeń, w końcu to starszy Pan który przeżył, widział i odczuł więcej, niż przeciętny człowiek czy zwykła gwiazda rocka.

Spis utworów: