TYNER, MCCOY - EXPANSIONS

Pianistyczną stylistykę McCoy Tynera, można łatwo przyrównać do stylu Johna Coltrane’a na saksofonie. Choć należał do grupy Trane’a, nigdy nie pozostawał w cieniu saksofonisty, ale dopełniał a nawet inspirował lidera kwartetu. Tyner jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych pianistów XX wieku, zdobył uznanie zarówno grając u Coltrane’a jak też jako lider własnych zespołów czy zapraszany do współpracy sideman. Choć gra na fortepianie i na saksofonie bardzo się różni, zarówno Coltrane jak i Tyner wykorzystywali podobne struktury akordowe, frazowe i rytmiczne. Najbardziej charakterystyczną cechą McCoya, jest jego lewa ręka grająca w niskich rejestrach fortepianu, którą podnosi stosunkowo wysoko nad klawiaturę. Fakt, że Tyner jest leworęczny mógł się wyraźnie przyczynić do tego potężnego stylu. Prawa ręka McCoya grająca solo ma swoją unikalną, staccatową barwę. Jego melodyjne słownictwo jest bardzo bogate, od surowego bluesa do skomplikowanie nakładanych na siebie pentatonik. Jego szczególne podejście do voicing’ów (najbardziej charakterystycznych, kwartowych) ma ogromny wpływ na wachlarz współczesnych jazzowych pianistów.

Na dziesiątej płycie Tynera, wydanej w 1968 roku (a czwartej dla Blue Note) grają Woody Shaw, Gary Bartz, Wayne Shorter, Ron Carter, Herbie Lewis, and Freddie Waits.

Spis utworów: