Praktycznie każdy kogo zapytamy o to jak wygląda gramofon powie, że składa się z podstawy, na której umieszczony jest talerz a po jego prawej stronie znajduje się ramię. Takie rozmieszczenie komponentów z jakich składa się gramofon utrwaliło się w naszej świadomości i funkcjonuje już jako swego rodzaju symbol - znak rozpoznawczy tego medium. Odtwarzanie muzyki z płyty gramofonowej odbywa się poprzez wprawienie jej w ruch obrotowy i opuszczenie na jej powierzchnię ramienia z zamontowaną na nim wkładką gramofonową, która przetwarza wytłoczony w zmodulowanym sygnałem akustycznym rowku ruch igły na sygnał elektryczny. Sygnał wytłoczony w procesie produkcji płyty jest pierwotnie ryty w specjalnej płycie pokrytej lakierem za pomocą rylca poruszającego się w linii prostej wzdłuż osi wyznaczającej promień płyty. Kiedy spojrzymy na zamontowane w gramofonie ramię, zwrócimy uwagę na fakt, że jest ono zamocowane (podparte) w jednym punkcie co sprawia, że może się poruszać wyłącznie w kółko, wytyczając zamontowaną na jego końcu igłą okrąg. Z tej obserwacji wynika prosty wniosek: sposób odczytu materiału znajdującego się na płycie nie przebiega zgodnie z procesem jego zapisu (Rys.1) 

Istnieje rozwiązanie, które eliminuje wspomniane zjawisko a polega ono na zastosowaniu ramienia, które w trakcie odczytu zawartości płyty sprawia, że igła porusza się tą samą ścieżką jak rylec zapisujący. Tego typu konstrukcja nosi nazwę ramię liniowe, lub zamiennie ramię tangencjalne. Nazwa wiąże się bezpośrednio z ruchem jaki wykonuje ono względem płyty, czyli jak wspomniałem wcześniej po linii prostej. Zaleta tego rozwiązania jest oczywista - igła porusza się w sposób dokładnie taki jak rylec, po linii prostej. W ten sposób są eliminowane zniekształcenia spowodowane błędem prowadzenia.

Wracając do pierwszych zdań tekstu można zapytać, dlaczego w takim razie lwia część konstrukcji gramofonów wykorzystuje ramiona, które wprowadzają niepożądane dla sygnału muzycznego zniekształcenia?

Odpowiedź na to pytanie w kolejnym tekście.