Pierwszą część tekstu opisującego geometrię ramion zakończyłem wymieniając nazwiska twórców trzech najpopularniejszych wzorów do ustalenia optymalnego kąta prowadzenia igły gramofonowej. Nie będę w tym miejscu rozpisywał się na temat poszczególnych metod kalibracji - poświęcę temu osobny tekst, zwrócę tylko uwagę na podstawową różnicę pomiędzy nimi (rys.1). System Stevensona skupia się na optymalnym śledzeniu wewnętrznego rowka płyty , Lofgren zoptymalizował pracę pomiędzy punktami w których igła jest styczna do rowka, natomiast wzór Baerwalda uśrednia błąd prowadzenia w całym zakresie pracy wkładki. Oczywiście można się spierać która z wymienionych powyżej cech ma największe znaczenie dla optymalnego odczytu zawartości rowka, lecz bezspornym pozostaje fakt, że kalibracja jest niezbędna.
Praktycznie w każdym nowym gramofonie można znaleźć taki szablon, który pozwoli ustalić właściwe położenie wkładki. Jest on jednak dedykowany do konkretnego modelu i nie daje gwarancji poprawnego ustawienia wkładki w innym gramofonie. W tym celu powstały specjalne szablony według których możliwa jest kalibracja wkładki w praktycznie dowolnym gramofonie.
Taki uniwersalny szablon jest o wiele bardziej złożoną konstrukcją, bowiem musi uwzględniać jeden z zasadniczych parametrów ramienia jakim jest jego długość. Najbardziej rozpowszechnioną długością ramion montowanych w większości gramofonów jest 9 cali. Podaje się ją w tej jednostce ze względów czysto historycznych, poza tym jak się zaraz okaże owe dziewięć cali, czyli dokładnie 228,6 milimetra jest w zasadzie tylko wartością umowną. Jak wspomniałem w pierwszej części tekstu, geometria ramienia jest wypadkową kilku parametrów (kąt prowadzenia, długość efektywna i odległość pomiędzy osią obrotu ramienia a osią talerza), które dopiero po ich właściwym zaaplikowaniu decydują o jego prawidłowej pracy. Każdy z producentów ma swoje autorskie sposoby na uzyskanie optymalnych parametrów i w związku z tym ze świecą można szukać ramienia, którego długość efektywna dokładnie wyniesie wspomniane 228,6 milimetra. Najczęściej efektywna długość zawiera się w granicach od 228 do 232 mm, chociaż zdarzają się konstrukcje o większej odchyłce od nominalnych 229 milimetrów - bo tą wartość możemy już bez problemu znaleźć wśród parametrów podawanych przez producentów ramion. Kilka razy posłużyłem się terminem "długość efektywna ramienia", wypada więc wyjaśnić co on oznacza. Każde ramię, niezależnie od konstrukcji posiada swój punkt podparcia. W ramionach liniowych (tangencjalnych) jest to wózek który porusza się równolegle do osi talerza, a w przypadku ramion obrotowych jest to korpus z umieszczonym w nim układem ułożyskowania ramienia, który umożliwia jego ruch w osi poziomej i pionowej. Z korpusu wychodzi rura ramienia na końcu której jest zamocowana wkładka wyposażona w igłę odczytującą zawartość płyty. Aby zachować poprawną geometrię układu odczytującego igła musi znaleźć się w dokładnie ustalonym miejscu na osi, której początkiem jest punkt podparcia ramienia a koniec wyznacza wspomniana długość efektywna ramienia. Na przykład w ramieniu o długości efektywnej ustalonej na 230 milimetrów igła musi stykać się z powierzchnią płyty dokładnie w tej odległości od punktu podparcia ramienia. Generalnie efektywna długość ramienia to odległość pomiędzy punktem podparcia ramienia a końcówką igły gramofonowej (rys.2)
Wiemy już, że wkładka z igłą zamocowane na obrotowym ramieniu poruszają się po łuku w stosunku do osi płyty, co prowadzi do błędu odczytu. Idealnym rozwiązaniem było by prowadzenie igły po prostej stycznej do rowka płyty ale niestety w przypadku ramion obrotowych nie ma takiej fizycznej możliwości. Ale można zmniejszyć promień wzdłuż którego porusza się igła tym samym poprawiając śledzenie rowka. Jak tego dokonać ? Wystarczy zwiększyć długość efektywną ramienia, czyli oddalić igłę od osi obrotu ramienia ponad standardowe 9 cali. W ten sposób powstały ramiona o większej długości efektywnej a co za tym idzie mniejszym błędzie śledzenia.
