ALLMAN BROTHERS BAND - EAT A PEACH -HQ

Allman Brothers Band – amerykański zespół rockowy powstały w marcu 1969. Allman Brothers była jedną z bardziej znaczących i wpływowych grup rockowych XX wieku. Reprezentowała takie style i gatunki jak hard rock, jazz rock, southern rock, folk rock i country rock, jam rock i blues rock.

Grupę założyli bracia Allmanowie: Gregg (instrumenty klawiszowe) i Duane (gitara) . Nadali jej nazwę od swojego nazwiska (po polsku: "zespół braci Allman"). Dołączyli do nich Dickey Betts (gitara), Barry Oakley (gitara basowa) i Butch Trucks (perkusja). Bracia Allman, podobnie jak i pozostali muzycy, już przed powstaniem grupy, jak i w pierwszych latach jej istnienia intensywnie pracowali jako muzycy studyjni, grając dla całej gamy współczesnych im gwiazd muzyki rockowej i popowej. Wszyscy wnieśli do grupy profesjonalizm, olbrzymie doświadczenie sceniczne i wiele technicznych umiejętności. Spośród muzyków tworzących grupę wyróżniał się jej frontman Duane Allman, który był jednym z najlepszych gitarzystów rockowych swego pokolenia. W pierwszych latach istnienia grupa wydała dwa bardzo dobre albumy, lecz przełomowym momentem w jej karierze był legendarny koncert dany w Fillmore East w Nowym Jorku. Występ zarejestrowany i wydany na płycie stał się perłą w dyskografii grupy i ukazał ją jako jedną z najlepszych rockowych grup koncertowych. W istocie muzyka grupy najlepiej prezentowała się na scenie. Muzycy wprowadzając typowe dla jazzu elementy improwizacji, rozwijali swe krótkie studyjne utwory w długie, niekiedy sięgające 40 minut improwizowane solówki instrumentalne oraz jamy.

Kilka miesięcy po słynnym występie, 29 października lider grupy Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Rok później w niemal identycznych okolicznościach rozstał się z życiem basista Berry Oakley. Zespół jednak zdołał się pozbierać po tej stracie, pojawiając się w nowym składzie. Dotychczasowy drugi gitarzysta Dickey Betts został wysunięty na czoło. Jego styl gitarowy, w którym wyraźnie słuchać wpływy muzyki country, nadał grupie nieoczekiwane, nowe brzmienie. Zamiast drugiego gitarzysty zatrudniono kolejnego pianistę. Duet instrumentów klawiszowych znacznie pogłębił dotychczasowe brzmienie zespołu. W 1973 w tym składzie grupa osiągnęła szczyt popularności występując na festiwalu na Grad Prix Rececorse w Watkin’s Glen w stanie Nowy Jork, gdzie dzieląc scenę z Grateful Dead i The Band zespół dał wielogodzinny koncert dla 600 tysięcy słuchaczy. Niedługo potem rozpoczął się kryzys w grupie, związany z tarciami wewnętrznymi i problemami z narkotykami. Doprowadził on do rozwiązania się grupy. Zespół zawiązał się powtórnie w 1979, by znów się rozpaść w 1982. Ponowny, tym razem triumfalny powrót na scenę w częściowo odnowionym składzie nastąpił w 1991. Grupa odzyskała formę, nagrywając serię znakomitych albumów. Okres lat dziewięćdziesiątych można uznać za najbardziej płodny artystycznie w historii grupy. Zespół zaznaczył swoje istnienie w XXI wieku nowymi, znakomitymi albumami i trasami koncertowymi. W 2014 Warren Haynes i Derek Trucks ogłosili swoje odejście z zespołu. Ostatni koncert The Allman Brothers Band miał miejsce 28 października 2014 roku w Beacon Theater w Nowym Jorku.

Do największych przebojów grupy należały: Whipping Post, Midnight Rider, Revieval, Blue Sky, Ramblin’ Man, In Memory of Elizabeth Reed, Les Bres in A Minor i High Falls.

 Po śmierci Duane’a Allmana nasunęło się pytanie: czy zespół może istnieć bez niego i – co istotniejsze – pozostać Allman Brothers?... Okazało się, że może. Mało tego: nadal potrafi wspiąć się na artystyczne wyżyny. Choć z odpowiedzią na powyższe tu pytanie należałoby się wstrzymać. Większość albumu Eat A Peach powstała bowiem z udziałem Duane’a.
Mimo to płyta przede wszystkim świadczy o tym, jak wielkimi skarbami zespołu byli Dickey Betts i Gregg Allman. Tak wielkimi, że chwałę Allman Brothers zdołali nie tylko udźwignąć, ale i kultywować. No, ale bądźmy szczerzy: to przecież oni, nie Duane, byli twórcami całego repertuaru Allman Brothers. To głównie oni napędzali tę niesamowitą maszynę... Wydaje mi się, że środowisko dziennikarzy i promotorów przesadziło nieco z wizerunkiem Duane’a Allmana jako lidera, mózgu zespołu i czołowego instrumentalisty. Grupa miała w swoich szeregach dwóch genialnych gitarzystów, a jednak do dziś faworyzowany jest Duane. Jednego okrzyknięto jednym z najwybitniejszych gitarzystów naszego globu, a o drugim mówi się co prawda ciepło, ale niewiele. Chyba trochę niesprawiedliwie. Nie chcę tu nic ujmować naprawdę boskiemu Allmanowi. Sądzę jednak, że proporcje są nieco zachwiane.
Wróćmy jednak do płyty. Osobnego omówienia wymaga Blue Sky... Countryrockowy majstersztyk. Śpiewana przez Bettsa przeurocza ballada, której największą atrakcję stanowią gitarowe opowieści wypełniające środkową część. „Narrację” prowadzi Dickey, a Duane dołącza w najciekawszych fragmentach. Cóż za inwencja melodyczna, lekkość, płynność, miękkość, klarowność, wyczucie!... Blue Sky zapoczątkowało serię specyficznych allmanowskich „kantrówek”. I zarazem stanowi najbardziej udaną pozycję tej serii. Jeśli ktoś nie lubi country, niech posłucha Blue Sky, gwarantuję, że polubi.
Nic również nie brakuje innej balladzie Mellisa, która pięknie „snuje się” w błogim nastroju rozleniwienia, rozmarzenia. Z kolei w instrumentalnym Les Brers In A Minor znów mamy formę jam session, z brawurową partią basu i znów (który to już raz?!) z kapitalnymi unisonami
gitar. Płytę otwiera zaś przebojowy Ain’t Wastin’ Time No More, o ile słowo „przebój” w ogóle pasuje do nazwy Allman Brothers.
Warto dodać, że album zadedykowany jest – dopiero co tragicznie zmarłemu – Duane’owi. I większość utworów jeszcze zdobi jego gitara. Przede wszystkim Mountain Jam, One Way Out i Trouble No More. To jeszcze echa niezapomnianych koncertów w Fillmore East. Wspaniały suplement do poprzedniego albumu. Łabędzi śpiew i niekończący się popis. Szczególnie w ponadpółgodzinnym Mountain Jam, gdzie zespół rozwinął temat ballady Donovana There Is A Mountain. We właściwym dla siebie stylu.

Spis  utworów:

1.Ain't Wastin' Time No More 3:42
2.Les Brers in a Minor 9:07
3.Melissa 3:56
4.Mountain Jam Live 33:41
5.One Way Out Live 4:58
6.Trouble No More Live 3:44
7.Stand Back 3:27
8.Blue Sky 5:10
9.Little Martha 2:07